พระคุณแม่...ในใจฉัน
แม่คือใคร สำคัญใด ใครก็รู้ แม่คือครู ผู้ฝึกสอน ป้อนภาษา
แม่คือหนึ่ง ซึ่งอาทร ป้อนข้าวปลา คือผู้ซับ...น้ำตา... ถ้างอแง
จะหาใด ไหนเล่า เทียบเท่าได้ จะหาใคร ไหนเล่า เทียบเท่าแก่
รักเท่าฟ้า เท่าเท่ากัน มิผันแปร คือรักแท้ ดุจสวรรค์ ชั้นดาวดึงส์
ณ ยามใด ที่เราท้อ ใจห่อเหี่ยว คือหนึ่งเดียว ที่เราหวัง ฝังใจถึง
คือหนึ่งเดียว ที่ฝังใจ ให้คำนึง คือที่พึ่ง พาอาศัย กล่อมใจนอน
คงจะยาก หากเราคิด จิตเป็นอื่น คงจะตื่น นอนไม่หลับ จับใจหลอน
คงแก่กรรม คงแก่บาป ตราบกองฟอน เมินคำสอน เมินคุณแม่ ไม่แลดาย
มีหน้าตา มีหน้าที่ ดีดั่งหวัง อย่าลืมหลัง กำพืดเก่า คือเป้าหมาย
อย่าลบหลู่ ลืมเหลียวแล ให้แก่ตาย ชีพวอดวาย เพราะลืมบุญ คุณแม่เรา
..........๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙...............
ขอหนุนตักแม่ ตราบชีพชั่วนิรันดร์
บทประพันธ์อันล้ำค่า ของ กตัญญู ชนะชัย (ปัญญาชน..คนบ้านผือ)
Thu 200472 (01/08/2010)